بانک مرکزی ایالات‌متحده یا همان فدرال رزرو و همواره دارایی‌هایی ازجمله طلا و ارزهای خارجی را جهت پشتیبانی از بدهی‌های خود نگهداری می‌کند. میزان و ترکیب این دارایی‌ها به‌صورت هفتگی و از طریق وب‌سایت فدرال رزرو به آدرس www.federalreserve.gov در دسترس قرار می‌گیرد. هدف اصلی این بانک مرکزی از نگهداری طلا، تنوع بخشیدن به سبد سرمایه‌گذاری خود و همچنین استفاده از خاصیت حفظ ارزش پول است که طلا از آن برخوردار می‌باشد.

بانک مرکزی ایالات‌متحده بالغ ‌بر 8133 تن طلا در اختیار دارد که این میزان حدود 5 درصد کل طلایی است که طبق آمار هیئت جهانی طلا تاکنون استخراج‌شده است. هیچ بانک یا نهاد دیگری به این میزان ذخیره طلا حتی نزدیک هم نشده و می‌توان ادعا کرد که دلار آمریکا توسط طلا پشتیبانی می‌شود. سیاست بانک مرکزی ایالات‌متحده در مورد طلا به‌مرورزمان تغییر کرده است. زمانی که این کشور بر پایه نظام استاندارد طلا عمل می‌نمود این بانک تنها می‌توانست معادل ارزش کل طلای ذخیره‌شده خود به انتشار پول اقدام کند. این موضوع کار آن بانک مرکزی را دوره‌های بحران اقتصادی بسیار دشوار کرده بود. به‌عنوان نمونه طی دوره رکود بزرگ، فدرال رزرو می‌بایست دست‌کم 40 درصد از عرضه جدید پول را با طلای موجود خود پشتیبانی می‌نمود.

حفظ نسبتی ثابت بین طلای در اختیار یک بانک مرکزی و توان عرضه پول توسط وی ازجمله عوامل کلیدی است که بسیاری از اقتصاددانان از آن به‌عنوان دلیل و طولانی شدن رکود بزرگ یاد می‌کنند. اساسی‌ترین تغییر سیاست فدرال رزرو نسبت به طلا در سال 1971 و در دوره موسوم به شوک نیکسون اتفاق افتاد. طی این دوره دولت ایالات‌متحده از یک‌سو به تثبیت قیمت‌ها و دستمزدها اقدام نمود و از سوی دیگر به قابلیت تبدیل مستقیم دلار به طلا پایان داد. نتیجه نهایی این اقدامات که از آن به‌عنوان بستن پنجره طلا یاد می‌شود این بود که ارزهای اصلی در جهان را وادار به پذیرش سیستم شناور کرد. بانک مرکزی ایالات‌متحده به‌عنوان بزرگ‌ترین بانک مرکزی جهان، به‌واسطه جایگزینی طلا با دلار در سال 1971 در مقابل ضربات سخت اقتصادی خود را مقاوم کرد. از آن به بعد بسیاری از بانک‌های مرکزی دلار را به‌عنوان اصلی‌ترین دارایی در سبد خود نگهداری کرده‌اند. این امر از یک نگاه به سود ایالات‌متحده است چراکه در این حالت نفع اقتصادهای بزرگ جهان در این خواهد بود که قدرت و ثبات اقتصادی و ارزی این کشور حفظ شود.