برتون وودز یک سیستم ارزی ثابت ولی قابل تعدیل بود و بنا داشت که هم زمان از مزیت‌های دو سیستم طلای استاندارد و سیستم ارز شناور بهره ببرد. سیستم طلای استاندارد بر ثبات نرخ ارز و تبعیت از سیاست‌های پولی و مالی باهدف تثبیت تبادلات تجاری بین کشورها را بدون هیچ محدودیتی موردپذیرش قرار می‌داد. سیستم برتون وودز نیز به نرخ برابری ثابت ارز معتقد بود اما درعین‌حال، تغییرات و اتفاقات عمده سیاسی و اقتصادی را که بر این تعادل مؤثر بود در نظر می‌گرفت. در این نظام، دلار برحسب طلا و تمام پول‌های دیگر برحسب دلار تبیین می‌شد. آمریکا ارزش دلار را برابر یک سی و پنجم اونس طلا تعیین کرد و آمادگی تبدیل هر میزان دلار به طلا را بدون هیچ محدودیتی در نرخ تعیین‌شده اعلام نمود. در آن دوران به دلیل مازاد تقاضای طلا، قیمت آن رشد کرد و در مقابل دلار به 5/42 رسید. در 15 آگوست 1971 پرزیدنت نیکسون قابلیت تبدیل دلار به طلا را ممنوع کرد. این آغاز دوران کنار گذاشتن نظام برتون وودز و حرکت به سمت نظام شناوری کامل ارز بود. سیستم برتون وودز به پایان خود نزدیک شده بود چراکه کشورهای صنعتی، نوسانات واحد پولی‌شان در مقابل دلار را آزاد گذاشته بودند.

سیستم پولی برتون وودز به‌طورکلی نوسانات قیمتی طلارا کنترل می‌کرد. رکود اقتصادی که در ابتدای دهه 1970 اقتصادهای بزرگ را تحت تأثیر قرار داده بود موجب رشد قیمت طلا شد. به ط.ری که در آغاز دهه 1980 هر اونس طلا با 600 دلار آمریکا برابری می‌کرد و این یعنی رشد 1500 درصدی نسبت به ابتدای دهه 1970 و اگر این قیمت را بر پایه نرخ تورم آن زمان تعدیل کنیم قیمت آن به 870 دلار می‌رسد که در طول تاریخ طلا، عددی دست‌نیافتنی می‌نماید. صاحب‌نظران علت این رشد قیمت طلا را رکود همراه با تورم و نیز جنگ در خاورمیانه برشمردند.