بیکاری طولانی مدت (LTU) در آمار اتحادیه اروپا به عنوان بیکاری بیش از یک سال (در حالی که بیکاری بیش از دو سال طول بکشد به عنوان بیکاری بسیار طولانی مدت تعریف می شود) تعریف می شود. اداره آمار کار ایالات متحده (BLS) که نرخ بیکاری بلندمدت فعلی را 1.9 درصد گزارش می کند، این بیکاری را به عنوان بیکاری 27 هفته یا بیشتر تعریف می کند. بیکاری طولانی مدت جزء بیکاری ساختاری است که منجر به بیکاری طولانی مدت در هر گروه اجتماعی، صنعت، شغل و تمامی سطوح تحصیلی می شود . در سال 2015 کمیسیون اروپا توصیه هایی را در مورد چگونگی کاهش بیکاری طولانی مدت منتشر کرد. اینها به دولت ها توصیه کردند:

تشویق افراد بیکار طولانی مدت برای ثبت نام در خدمات استخدامی؛ برای هر فرد بیکار بلندمدت ثبت نام شده، یک ارزیابی عمیق فردی برای شناسایی نیازها و پتانسیل آنها در مدت 18 ماه ارائه دهند. یک توافق نامه ادغام شغلی (JIA) به همه بیکاران طولانی مدت ثبت نام شده ظرف 18 ماه ارائه دهید. این اقدامات ممکن است شامل اقداماتی مانند راهنمایی، کمک به جستجوی شغل، آموزش و آموزش بیشتر، حمایت از مسکن، حمل و نقل، خدمات مراقبت از کودک و توانبخشی باشد. هر فرد برای دسترسی به این پشتیبانی یک نقطه تماس دارد که با مشارکت کارفرمایان اجرا می شود.
در سال‌های 2017-2019، پروژه بیکاری طولانی‌مدت را برای تحقیق در مورد راه‌حل‌های پیاده‌سازی شده توسط کشورهای عضو اتحادیه اروپا و تولید یک جعبه ابزار برای هدایت اقدامات دولت اجرا کرد. پیشرفت در سال 2019 ارزیابی شد . به طور کل طول مدت بیکاری، عملکرد بازار کار را به خوبی نشان می‌دهد. وجود بیکاری بلندمدت نشانه‌ای است از اینکه بازار، کارکرد خوبی ندارد و موانع ساختاری از حرکت مردم به سمت اشتغال جلوگیری می‌کند. بازار کار از این مساله بیشتر متضرر می‌شود تا فرد بیکار؛ زیرا مهارت‌هایی را از دست می‌دهد که جبرانشان سخت است و باید آن مهارت‌ها را دوباره به افرادی که وارد بازار کار می‌شوند آموزش داد. هزینه‌های اقتصادی بیکاری و طول مدت آن فقط در سطح خرد و فردی نیست و در سطح کلان و جامعه نیز قابل تامل و تاثیرگذار است. برای نمونه جامعه از درآمد فرد شاغل، مالیات می‌گیرد و براین اساس سهمی از تولید نهایی وی را می‌گیرد. وقتی فرد بیکار می‌شود جامعه نمی‌تواند مالیاتی اخذ کند.